مرگ بر اسرائیل

            همون طور که هردلی و ذهنی این روزها به دلمشغولی درگیری های لبنان و آوارگی مردم بی پناه اونجاست،

       دل من هم این چند روزه درگیر با همین مسئله بود.

            همش با خودم می گفتم: اگه این وضع برای من و هموطنان من پیش می اومد چه اتفاقی می افتاد،اون وقت توقع

        من و ما از دیگران چی بود؟

            مگه نه اینکه همه ی ما مسلمانیم و همه باهم برادریم، پس باید کاری کنم.

            باید نشون بدم که مسلمانم !

             اومدم سروقت اینترنت،صفحه ی اول سایت یاهو رو آوردم.در قسمت جستجوی وب سایت ها عنوان اسرائیل

         رو جستجو کردم و وقتی نتیجه رو دیدم از تعجب سرجام میخکوب شدم!

              باور نمی کردم چنین چیزی ببینم.وبلاگی دیدم با عنوان انجمن حمایت از اسرائیل!در ابتدا خیال می کردم این

          وبلاگ کار یکی از دوستان و خودیه که عنوان وبش برای رد گم کنی این طور انتخاب شده اما خوب که نگاه کردم

          و مطالبش رو خوندم نظرم برگشت. هنوز از شوک این وب درنیومده بودم که چشمم به لینکدونی این وبلاگ افتاد!

          عناوینی دیدم که باورم نمیشد.عناوینی مثل: ((من صهیونیستم و...)).

                          

               کنجکاو شدم به لینکهایی که داده بود سرزدم و اینجابود که تازه فهمیدم چه قدر از قافله ی روزگار عقبم! فهمیدم

           که در چه خوابی بودم و چه طور بی خبراز دشمنی که حتی وبلاگ نویسیش هم منسجم و خط دهی شده اومده

           جلو....

               با دیدن این وبلاگ ها به یاد این فراز از جمله های امام امت افتادم که می فرمود:((امروز قبله اول مسلمین ،

              به دست اسرائیل این غده سرطانی خاورمیانه افتاده است .

                        امروز برادران فلسطینی و لبنانی عزیز ما را با تمام قدرت می کوبد و به خاک و خون می کشد . امروز

           اسرائیل با تمام وسایل شیطانی تفرقه افکنی  می کند . بر هر مسلمانی لازم است که خود را علیه اسرائیل

           مجهز کند)).بیانات امام به مناسبت روز جهانی قدس ، صحیفه نور ، ج 12 ، ص 276 ، 15/5/59

                        از خودم، خواهران و برادران لبنانی و فلسطینی م خجالت زده شدم،خجالت زده از اینکه کاری ازدستم

           برنمیاد تا براشون انجام بدم، خجالت زده از اینکه تنهاشون گذاشته باشم!

                      یه کنج خلوت نشستم و ... اما بعدش به یاد اون فرمایش امام افتادم که آغاز گر ایده ی روز قدس بود و

            می فرمود:((وقتی یک میلیارد جمعیت فریاد کرد، اسرائیل نمی تواند ، از همان فریادش می ترسد )).

                     از جای خودم بلند شدم و اومدم به سمت رایانه و شروع کردم به نوشتن درد دلهام،رنجنامه ی ذهنم و ....

                      اومدم تا بگم: بیاید باهم یه کاری کنیم.بیاید باهم هم پیمان بشیم و چند وقتی، حداقل یه چند وقتی از

            مظلومیت برادران لبنانی و فلسطینی بنویسم، از بی رحمی و سنگدلی جلادان صهیونیزم بنویسم! اگر نیستیم تا

            با جانمون پیمان برادریمونو امضا کنیم، حداقل از فضای وب نوشته هامون حمایت و پشتیبانیمونو اعلان کنیم.

           به قول یکی از رفقا:(( بیاید با بمب های قلمیمون یه بمب نتی راه بندازیم...)).

                                                           

                  نمیدونم چی بگم ولی من اولین قدمو برداشتم و می خوام که شمام قدمها تونو استوار بردارین!

                  به نظرتون ما  دیگه چی کار می تونیم بکنیم و چی کار باید انجام بدیم؟

                  وظیفه مون چیه؟

                  چه طرح یا پیشنهادی دارین؟

                 آیا انتقادی هست که در این رابطه بخواین به من و امثال من داشته باشین؟